இதுதாங்க அமெரிக்கா - அத்தியாயம் 13 | பொழுதுபோக்கு

சென்ற அத்தியாயத்தின் தொடர்ச்சி...

டிவி, சினிமா பற்றி மட்டுமே சென்ற அத்தியாயத்தில் பார்த்தோம். அதையே இன்னும் விரிவாக எழுதியிருக்க வேண்டும், ஆனால் அது அரைத்த மாவாகிவிடும் என்று முற்றுப்புள்ளியிட்டேன்.

ஆனால் அதுமட்டுமே இங்கு பொழுதுபோக்கு அல்ல, அதைத் தாண்டி ஒரு உலகமுள்ளது!

எனது சிறு வயதில் எங்கள் ஓசூரில் ஆண்டாண்டுகளாக தேர் திருவிழாவையொட்டி அரசு ஆண்கள் மேல்நிலைப்பள்ளி மைதானத்தில் நடக்கும் பொருட்காட்சியில் ஒரு முறை S.Ve.சேகரின் மேடை நாடகம் நடந்தது, அப்போது அந்த நாடகத்தை கண்டு ரசித்திருக்கிறேன். அதன் பின் நாகைப்பட்டினத்தில் எனது மாமாவின் இல்லத்திற்கு சென்றிருந்த சமயத்தில் சிவன் தெற்கு வீதியில் T.K.S.நடராஜனின்

என்னடி முனியம்மா ஒன் கண்ணுல மையி
யாரு வச்ச மையி இது நான் வச்ச மையி
நீ முன்னால போனா நான் பின்னாலே வாரேன்

மாடு ரெண்டும் மதுர வெள்ளமணிகள் ரெண்டும் தஞ்சாவூரு
மாடு ரெண்டும் மதுர வெள்ளமணிகள் ரெண்டும் தஞ்சாவூரு
குட்டி ரெண்டும் கும்பகோணம் கண்ணம்மா - அது
கூடுதடி சாலபாதை பொன்னம்மா

என்னடி முனியம்மா ஒன் கண்ணுல மையி

என்ற நாட்டுப்புற பாடலைக் கேட்டு ரசித்து அதையே பல ஆண்டுகளாக பாடி முணுமுணுத்திருக்கிறேன்... அதற்கும் முன் குழந்தையாக இருந்த சமயத்தில் நான் பிறந்த ராஜ மன்னார்குடியில் தெருக்கூத்து பார்த்த நினைவு. இந்தியாவிலேயே மிக பிரமாண்டமாகவும், அற்புதமாகவும் கொண்டாடப்படும் எங்கள் ஓசூர் விநாயகர் சதுர்த்தி சமயத்திலும், உகாதிப் பண்டிகையையொட்டி தெருவில் நடக்கும் ஆடல் பாடல் நிகழ்ச்சியை நினைவு தெரிந்தது முதல் ரசித்திருக்கிறேன்.

இதன் பின்னர் மயிலாப்பூரில் படித்த சமயத்தில் தவறாமல் பாரதி வித்யா பவனில் நடந்த இசைக் கச்சேரிக்கு, பாரதநாட்டியத்திற்கும் - அப்படியே இதையும் சேர்த்துக்கொள்கிறேன் - கருணாநிதியின் தலைமையில் 2005இல் அவர் வெளியிட்ட புத்தக வெளியீட்டிற்கும், "Yes, you can" என்ற ஒபாமாவின் புத்தகத்தை அவர் முதல் முறை அமெரிக்க ஜனாதிபதி ஆவதற்குமுன் வைகோ அவர்கள் ஒபாமாவை சந்தித்து அந்தப் புத்தகத்தை தமிழில் மொழிபெயர்த்து "ஆம், நம்மால் முடியும்" என்று வெளியிட்ட விழாவிலும், ராமகிருஷ்ணா விஜயம் புத்தகத்தின் எண்பத்து  ஐந்தாவது ஆண்டுவிழா நிகழ்ச்சியில் அனைவருக்கும் பிடித்த தென்கச்சி கோ.சுவாமிநாதன் அவர்களின் பேச்சுரையையும், தினமணியில் கேலிச்சித்திரம் வரையும் மதியின் புத்தக வெளியீட்டு விழாவில் அப்துல் கலாம் அவர்கள் வெளியிட எங்கள் கல்லூரி செயலாளர் ஆத்மகனானந்தாஜி  அவர்கள் பெற்ற விழாவில் அவருடனேயே காரின் மயிலாப்பூர் மியூசிக் அகாடெமிக்கு சென்று பத்தாவது வரிசையில் உட்கார்ந்து அப்துல் கலாமின் சுறுசுறுப்பையும் அவர்களின் குழந்தை போன்ற மென்மையான குரலின் பேச்சையும் பார்த்து ரசித்திருக்கிறேன்.

இதுதவிர 2005 முதல் 2013 வரை தொடர்ந்து துக்ளக் ஆண்டுவிழா அன்று எப்படியும் அரங்கினுள் சென்று ஆசிரியர் சோ அவர்களின் பேச்சை கேட்க வேண்டும் என்று மாலை ஆறு மணி விழாவுக்கு மதியம் இரண்டு மணிமுதலே துக்ளக் வாசகர்கள் சாரைசாரையாக வரத் தொடங்கிவிடுவார்கள். நானும் ஆரம்பத்தில் தனியாகவும், பின் வந்த ஆண்டுகளில் எனது மாமா மற்றும் அண்ணாவுடன் மதியமே காமராஜர் அரங்கம் சென்றும்,  சில வருடங்கள் அரங்கிற்கு வெளியேயும் உட்கார்ந்தும் பல முறை அந்த நிகழ்ச்சியை கண்டு ரசித்திருக்கிறேன். பிரதமர் வேட்பாளராக மோடியை முன்னிலைப்படுத்தவேண்டும் என்று பாஜகவை அறிவிக்க அதவானியிடம் மோடியை வைத்துக்கொண்டே வாசகர்கள் முன் உரையிட்ட சோ அவர்களின் பேச்சை அரங்கமே கைதட்ட கேட் நேரங்களில் நானும் பங்கு பெற்றுக்கிறேன் என்பதில் எனக்கு பெருமையே! (துக்ளக் ஆண்டு விழா எப்படி நடக்கும் என்று அறியாதவர்களுக்கு அதைப் பற்றி ஒரு கட்டுரை விரைவில் எழுத உள்ளேன், அவசியம் படிக்கவும்!)

ஒரு முறை எனது இதயம் முழுதும் நிறைந்திருக்கும் இசைக்கு அதிபதியான இசைஞானியையும், யுவனையும் Yuvan – Live in Concert என்று   2011இல் விஜய் டிவி நடத்திய நிகழ்ச்சியை நந்தனம் YMCA மைதானத்தில் என் அக்கா என்னை அழைத்து சென்ற சமயத்தில் கைதட்டி ரசித்து மகிழ்ந்திருக்கிறேன்.

இதுதவிர பொழுதுபோக்கு என்றால் புத்தகங்கள், செய்தித்தாள்கள். கல்லூரி விடுதியில் தங்கிப் படித்த சமயங்களில் ஒரு நாளில் ஏழு நாளிதழ்களும் (தினமலர், தினமணி, தினகரன், தி நியூ இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ், தி ஹிந்து, தமிழ் முரசு, Deccan Chronicle), வார இறுதியில் இன்று 118 ஆண்டுகள் பழைமை வாய்ந்த - "கோபால கிருஷ்ண கோகலே" அவர்களால் அடிக்கல் நாட்டப்பட்டு மஹாதேவ் கோவிந்த் இரானடே அவர்களின் பெயரால் வழங்கப்பெறும் "தென்னிந்திய தேசிய சங்கம் - இரானடே நூலகம்" சுருக்கமாக இரானடே  நூலகத்தில் வார இறுதி மாலை நேரங்களில் பக்கங்கள் திருப்பும் சத்தம் மட்டுமே கேட்கும் வேளையில்நீண்ட செவ்வக மர மேஜையில் அங்கே இருக்கும் வயதில் மூத்தவர்களுடன் துக்ளக் பத்திரிகை படிப்பதும் எனது வழக்கமாக இருந்தது. அந்த சமயங்களில் அரசு நூலகத்தில் துக்ளக் வைக்க மாட்டார்கள் (கருணாநிதி ஆட்சி அது!ஹாஹா!).

இப்படியாக நேரடி நிகழ்ச்சிகள் தவிர மாதா மாதம் ரேஷன் கடைக்கு அரிசி வாங்க செல்லும்போது, அப்பா அம்மாவும் எனக்கும் என் தங்கைக்கும் பிடித்த இரண்டு படத்தை தேர்ந்தெடுத்து அந்தப் படத்தின் காசெட்டை பதினைந்து ரூபாய் கொடுத்து வாங்கிவந்து பாடல் கேட்போம். கல்லூரி சமயத்தில் 2005இல் அப்போதுதான் FM famous ஆக தொடங்கியது. இரவு நேரம் ஆனாலே கொண்டாட்டம் தான், எந்த FM stationனை திருப்பினாலும் இரவு முழுக்க இளையராஜாவின் பாடல்கள் தான்!

அதன் பின் கடந்த பதிமூன்று ஆண்டுகளாக எனக்குப் பிடித்த விஷயங்களில் சினிமாவைப் பின்தள்ளிவிட்டு இடம் பிடித்தது நாடகம். மயிலாப்பூர் விவேகானந்தா கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டிருந்த சமயத்தில் எனது நண்பன் பிரவீன் கண்ணன் மற்றும் வேதாத்ரி ஆகியோரால் தான் நான் நாடகம் ஒலிவடிவில் "கேட்க" நேரிட்டது. அன்று முதல் என்று வரை Crazy மோகன், S.Ve.சேகர், காத்தாடி ராமமூர்த்தி, சோ போன்றவர்களின் நாடகங்கள் கேட்டுவிட்டு தான் தூங்க செல்வேன்.

மேலே குறிப்பிட்ட நம்மூர் பொழுதுபோக்குகளுக்கு அமெரிக்காவில் சற்றும் குறைவில்லை. இங்கே ஒவ்வொரு மாநிலங்களிலும் சில மாவட்டங்களிலுமே கூட (County என்பார்கள்) தமிழ் சங்கங்கள் உண்டு. நியூ ஜெர்சி தமிழ் சங்கம், நியூயார்க் தமிழ் சங்கம், அட்லாண்டா தமிழ் சங்கம் என்று ஒவ்வொரு தமிழ் சங்கங்களிலும் பல ஆண்டுகளாக இங்கேயே குடிமக்களாக இருக்கும் நம் மக்கள் செவ்வன செயல்பட்டு வருகிறார்கள்.

பொங்கல், தமிழ்ப் புத்தாண்டு என்று ஒவ்வொரு நிகழ்ச்சியையும் தமிழ் பட்டிமன்றம், நடனம், கர்நாடக சங்கீதம், நாட்டுப்புறப் பாடல்கள் என்று அனைத்துமே நடைபெறும். அது தவிர நம் நாட்டு இசைக் கலைஞர்களும், நகைச்சுவைக் கலைஞர்களும் அவ்வப்போது நிகழ்ச்சிகள் நடத்திக்கொண்டே இருப்பர். இதற்கான விளம்பரங்கள் இங்கே வெளிவரும் தமிழ் மாத புத்தகங்களான தென்றல், 8K தமிழ் எக்ஸ்பிரஸ் புத்தகங்களிலும், இது தவிர Little India, Indian Express (நம் நாட்டில் வெளிவரும் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ் அல்ல) போன்ற பல நம்மூர் வார ஆங்கில இதழ்களிலும் இதற்கான விளம்பரங்கள் வெளிவரும்.

இங்கே இருக்கும் நூலகங்களில் குஜராத்தி புத்தகங்களும், மாத இதழ்களும் இருக்கும். தமிழ் புத்தகங்கள் வேறு ஊர்களில் உள்ள நூலகங்களில் உள்ளனவா என்று எனக்கு தெரியவில்லை. (தெரிந்தவர்கள் கருத்து பகுதியில் தெரிவிக்கவும்!)

இது தவிர அவ்வப்போது பாஜகவோ காங்கிரஸோ யார் ஆட்சியில் இருந்தாலும் இங்கே அடிக்கடி யாராவது அவர்களை அழைத்து பேச வரவழைத்து ஒரு சின்ன கூட்டம் ஒன்று நடத்தி விடுவார்கள், கையில் அன்பளிப்பாக ஒரு தொகையை நிச்சயம் குடுத்து அனுப்புவார்கள் என்று நினைக்கிறன்! (இல்லை என்றால் அவர்கள் ஏன் இங்கே வர போகிறார்கள்!)

தமிழ் நாடகங்கள் இங்கே முக்கிய சமயங்களில் நடைபெறுகின்றன, தமிழ் வருடப்பிறப்பு மற்றும் சில உள்ளூர் விடுமுறை நாட்களில் இது நடை பெறுகிறது. எனக்கு தெரிந்து Stage Friends என்ற நாடக அமைப்பு கடந்த இருபத்தி ஆறு ஆண்டுகளாக இங்கே நாடகங்கள் நடத்தி வருகின்றனர். அவர்களுடன் கலந்து பேச ஒரு வாய்ப்பை ஏற்படுத்திக்கொண்டு, இரமணி அவர்களின் இல்லத்திற்கு இந்த ஆண்டு ஜனவரியில் சென்றேன். இவர்கள் நடத்தும் ஒவ்வொரு நாடகமும் இந்தியாவில் சீர்காழியில் இருக்கும் கணவகம் மற்றும் காரைக்குடியில் இருக்கும் ஒரு ஆசிரமத்துக்கு இங்கே வரும் டிக்கெட் பணம் முழுவதையும் அனுப்பி வைக்கின்றனர். நாடகம் நடத்த உள்ளூர் பள்ளி அரங்கத்தில் முன்பே முன்பதிவு செய்வதிலிருந்து, நாடகத்திற்கு இசை அமைப்பது, இயக்குவது என்று அனைத்தும் ஒரு குடும்பமாக செய்து வருகிறார்கள். ஒவ்வொரு ரூபாய்க்கும் என்ன செலவு என்பதை வனமாலி (பொருளாளர் பொறுப்பில் இருப்பவர்) அன்று அனைவருக்கும் விளக்கினார்.  சில காரணங்களால் Stage Friends உடன் என்னால் தொடர்ந்து இணைந்திருக்க முடியவில்லை. அவர்களுடன் இருந்த ஒரு நாளிலேயே என்னை தங்கள் குடும்பத்தில் ஒருவனாக நடத்தி அவ்வளவு அன்பாக பழகினர். இந்தக் குடும்பத்தில் மூத்தவர் பேராசிரியர் ந.வே.சு எங்கள் விவேகானந்தா கல்லூரியின் முன்னாள் முதல்வர் என்று அங்கே சென்ற போதுதான் தெரிந்தது.

நம்மூர் போல இங்கே தமிழ் ரேடியோவும் உண்டு. 8K ரேடியோ என்று தமிழ் வானிலை (இணையம் மூலம் செயல் படும்) கைபேசியில் ஒரு செயலிகாக உள்ளது. இதுதவிர வானொலியில் ஒரு ஸ்டேஷன் இந்தி மொழியிலும் வரும்.

முக்கியப் பண்டிகை நாட்களில் கோவில்களில் இசை நிகழ்ச்சிகள், பரதநாட்டியம் என்று எப்போதும் கலைக்கட்டியிருக்கும். இது தவிர ஹோலி, உகாதி, தீபாவளி, பொங்கல் என்று அனைத்து பண்டிகைகளும், நிகழ்ச்சிகளும் கோலாகலமாக நடைபெறும். இந்திய சுதந்திர தின நிகழ்ச்சிகள் அந்தந்த ஊர்களில் வெகு சிறப்பாக நடக்கும். நியூயார்க்கு நகரத்தில் நம் நாட்டு அணிவகுப்பும், நிகழ்ச்சிகளும் மிக பிரபலம்.

ஒவ்வொரு ஊர்களிலும் கர்னாடக சங்கீதம், பரதநாட்டியம் என்று நம் மக்கள் கற்றுக் கொடுத்து வருகின்றனர்.

கடந்த வாரம் நியூ ஜெர்சியில் உள்ள பார்சிபணியில் நடைபெற்ற இந்திய சுதந்திர தின நிகழ்ச்சியில் இடம்பெற்ற பரதநாட்டியம்.

இப்படி பொழுதுபோக்கிற்கு குறைவின்றி அனைத்து நிகழ்ச்சிகளும் சிறப்பாக நடைபெறுகிறது இங்கே! அது சேரி,  நீங்கள் கடைசியாக கலந்துக்கொண்ட பொது நிகழ்ச்சி என்ன என்று இங்கே பகிர்ந்துக்கொள்ளுங்களேன்!

அடுத்த அத்தியாயம் அடுத்த வாரம்!

இந்த பதிவுகள் அனைத்தையும் நானே காணொளியில் பேசி பகிர இருக்கிறேன், அதை தவறாமல் பார்க்க கருத்துக்களம் youtube சேனலுக்கு subscribe செய்யவும்.

கீழே உள்ள இந்த இணைப்பை சொடுக்கி அங்கே subscribe என்றிருக்கும் பொத்தானை அழுத்தவும். நன்றி.

https://bit.ly/karutthukkalam

Blogger Widget

இதுதாங்க அமெரிக்கா: அத்தியாயம் 12 | சினிமா, TV நாடகம்

--> சென்ற அத்தியாயத்தின் தொடர்ச்சி...

--> எச்சரிக்கை: வழக்கம் போல எழுத்துப் பிழை சரிபார்க்காமல் வெளியிட்டுள்ளேன், முக்கிய பிழைகள் இருப்பின், கருத்தில் தெரிவிக்கவும், திருத்திக்கொள்கிறேன். நன்றி.

திங்கட்கிழமை முதல் சனிக்கிழமை வரை, காலை பத்து மணிமுதல், இரவு பதினொரு மணிவரை, எந்த சேனலுக்கு மாறினாலும் அதில் ஒரு நாடகம் ஓடிக்கொண்டிருக்கும். அந்த நாடகத்தை ஒரே ஒரு நாள்; விளம்பரம் வரும் நேரம் கழித்து அந்த பதினைந்து அல்லது இருபது நிமிடங்கள் பார்த்துவிட்டால் போதும், வாரத்தில் வேறு எந்த நாளில் அந்த நாடகத்தைப் பார்த்தாலும் அதில் என்ன நடந்துக்கொண்டிருக்கிறது என்பது உடனே தெரிந்துவிடும்.

நூற்றில் தொண்ணூற்றெட்டு நாடகம் ஒன்றாக இருக்கும் தம்பதியை எப்படி பிரிப்பது என்று மாமியார் கணக்கு போடுவதும், புதிதாக திருமணமான ஒருவனை எப்படி பிரித்து தான் திருமணம் செய்துக்கொள்வது என்று ஒருத்தியும், ஒன்றாக இருக்கும் குடும்பத்தை எப்படி பிரிப்பது என்று ஒருத்தியும் என்று அனைத்து நாடகத்தின் கதையுமே இதுதான்.

மேலும் அமைதியான ஒரு இசை வந்தாலும், மகிழ்ச்சியான காட்சி வந்தாலும், யாரேனும் ஒரு இடத்தில் சிரித்துவிட்டாலுமே  "ஆஹா... என்னமோ நடக்கபோகுதுடா இப்போ" என்று உடனே நமக்கும் தெரிந்துவிடும். அந்த ஏதோ ஒன்னு மட்டும் சும்மா நடந்துவிடுமா? உட்கார்ந்திருக்கும்  சேரிலிருந்து நாமே கீழே விழுந்துவிடும் வகையில் "தீம் தன னன னன னன னன னன னன தின னன னாஆஆஆ" என்று ஒரு பத்து பேர் கொண்ட பின்னணி chorus, யார் அந்த வில்லியோ (வில்லன் பெண்பால்!) எங்கிருந்தோ நடந்து யாரை அடிக்கவோ திட்டவோ வருகிறாளோ அதுவரையிலும்,  இருக்கும் எல்லா தபலா, மிருதங்கம் என்று அனைத்தையும் ஒரு அடி அடித்து... slowmotionனில் நடந்து வருவதற்குள் ஒரு விளம்பரமே வந்துவிடும்.  சரியாக செவ்வாய், வெள்ளிக்கிழமை அன்று பார்த்து ஒரு இறப்பு காட்சி வந்து "பே எ எ எ ஏஏஏ" என்று சோகமான நாதஸ்வரத்தயும், ஷெனாயையும் வாசித்து நம்மையே முகம் வாட வைத்து வீட்டையே சோகத்தில் ஆழ்த்திவிடுவார்கள், அந்த நேரத்தில் மட்டும் குழம்பு சாதம் சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டு ரசம் எடுத்து வர சொன்னால் அந்த "பே எ எ எ ஏஏஏ" உங்களுக்கு தான்!!!

கேமராவில் இந்த slowmotionனை கண்டுபிடித்தாலும் பிடித்தார்கள், கருணாநிதியை பிடித்துக்கொண்ட கருப்புக்கண்ணாடி போல, இந்திய மொழிகளில் நாடகங்கள் எடுப்பவர்கள் இந்த slowmotionனை பிடித்துக்கொண்டுவிட்டனர். திரும்பினா slowmotion, நடந்தா slowmotion சப்பா!!! இந்த லட்சணத்தில் episode-453, episode-890 என்று இரண்டு ஆட்சிகள் மாறினாலும் இவர்கள் எடுக்கும் காட்சிகள் மட்டும் மாறாமல் அப்படியே இருந்துக்கொண்டிருக்கிறது. 

இது இப்படி இருக்க, சினிமா. ஹ்ம்ம்.. அதை பற்றி பேசினால் பேசிக்கொண்டே போகலாம். சினிமா பார்ப்பவரை தவறாக சொல்லவில்லை, அதை கிறுக்குத்தனமாக பார்ப்பவரை தான் சாடுகிறேன். அந்த காலத்தில் ஒரு புது சினிமா வெளியாகிறது என்றால், நாளிதழிலும், வார இதழ்களில் அதுபற்றி சில செய்திகள் வந்தாலும், வெளியான அன்று தான் அதைப் பற்றி பேச்சுவரும். நான் சினிமா பார்க்க ஆரமித்த வயதில் விகடனிலும், குமுதத்தில் விமர்சனம் வரும்.

விகடனில் 35, 36 என்றால் தேறாது, 42க்கு மேல் இருந்தால் தான் அது தேறின படம், 45 என்றால் நல்ல படம். 48, 55 அதற்கு மேல் என்றால் அருமையான படம் (கொசுறு: எனக்கு தெரிந்து பாரதி, ஹே ராம், பொற்காலம் மட்டும் தான் விகடனில் ஐம்பதுக்கு மேல் மதிப்பெண் பெற்ற படம்!).

என்ன அம்மா இது என்று புத்தகத்தில் வரும் படத்தைப் பார்த்து, என்னென்ன படம் என்று  அம்மாவை கேட்பேன், ஒரு விமர்சனம் படித்து விட்டு உருப்படியான படம் என்றால் அதற்கு அப்பா அம்மா தங்கை நான் என்று ஒன்றாக செல்வோம். நான் கல்லூரி படிக்கும்போதுதான் எங்கள் வீட்டில் தொலைக்காட்சிப்பெட்டி வாங்கினோம் என்பதால், அப்போது ஞாயிற்று கிழமைகளில் சினிமா பார்ப்பது மட்டும் தான் ஒரே பொழுதுபோக்கு. இதுதவிர மாதத்தில் ஒரு முறை முடிவெட்ட நானே தனியாக செல்ல ஆரமித்த வயதில், சலூனில் எனது திருப்பதுக்கு காத்திருக்கும் நேரத்தில் அந்த தினத்தந்தியின் கடைசி பக்கங்கள் தான் அப்போதைய சினிமா ட்ரைலர் பக்கங்கள். சதுரம், சதுரமாக ஒரு பத்து பதினைந்து திரைப்படத்தின் புகைப்படங்கள் வெளியாகியிருக்கும். ஏதேனும் பெரிய ஹீரோ படம் என்றால் முதல் பக்கத்தின் கீழ் வலது பக்கத்தில் அந்த போட்டோ வந்திருக்கும். (அப்போது டிவியில் ட்ரைலர் வந்ததா என்று எனக்கு தெரியாது! கேள்விப்பட்டதில்லை. ) 

ஆனால் இப்போதோ...!!! அப்படியே தலைகீழ். Technology வளர்ந்தது யாருக்கு எப்படி உதவுகிறதோ இல்லையோ, இந்த சினிமாகாரர்களுக்கு 'அப்படி' உதவுகிறது. ஒரு படம் எப்போது ஆரமிக்க போகிறது என்று தெரியாத சமயத்திலேயே அது பற்றி பேச்சை கிளப்பி விடுவிவார்கள் - ட்விட்டர், முகநூல் போன்ற வலைதளத்தில் - எப்போதோ ஒரு இரண்டரை மணிநேரம் பார்க்கப்போகும் படத்துக்கு மாதக்கணக்கில் Firstlook, Teaser, Trailer, Second Trailer, பொறி கடையில் சம்பிளிக்கு ரெண்டு பட்டாணி சாப்பிடறா மாதிரி படத்திலிருந்து ஐந்து அல்லது பத்து நிமிட காட்சிகளை  YouTubeஇல் Sneak Peek என்ற பெயரில் வெளியிடுவது என்று, மாதக்கணக்கில் ஒரு படத்தை பற்றி பேசுவது, அதற்காக அடிடுத்க்கொள்வது, பேசிக்கொண்டே இருப்பது, பார்த்த பின்னரும் பிடித்தவன் ஆஹா ஓஹோ என்று நாள் கணக்கில் பேசிக்கொண்டே போவது, பிடிக்காதவன் அதுபற்றி பேசுவது என்று இப்படியே ஒரு சுழற்சியில் போய்க்கொண்டே இருக்கும்.

ஆனால் இங்கோ, இவர்கள் தயாரிக்கும் தொலைக்காட்சி நாடகமே நம் இந்திய சினிமாவில் ஆஹா ஓஹோ என்று சொல்லக்கூடிய திரைப்படத்தை விட அனைத்து விதத்திலும் பிரமாதமாக இருக்கும். இந்த தொலைக்காட்சி தொடர்கள் நம் நாட்டு தொடர்களைப்போல வாரத்தில் "அனைத்து நாட்களும்" என்று ஆண்டு முழுக்க தொடர்ந்து ஐந்து, பத்து ஆண்டுகள் என  செல்லாது. நம் நாட்டில் வெளிவரும் தொடர்களை Serial என்போம், இங்கே Series என்பார்கள், காரணம் ஒரு தொடர் பெரும்பாலும் 12-22 episode வரை கொண்டிருக்கும், ஒரு ஆண்டுக்கு ஒரு Season வெளிவரும், ஒரு சீசனுக்கு 12-22 episode வெளிவரும், அவ்வளவு தான். மீண்டும் அந்த தொடர் அடுத்த ஆண்டு தான் வெளிவரும். இது HBO, CBS, AMC, ABC  என்று பல டிவி சேனல்கள் உள்ளன. ஒவ்வொரு சேனலிலும் மிக அருமை என்று பாராட்டும் விதமான தொடர்கள் எண்ணில் அடங்காது. குறிப்பாக சிலவற்றை சொல்ல வேண்டும் என்றால் Dr. House MD, Game of Thrones, Ballers, Breaking Bad, Better Call Saul, Big Bang Theory, Prison Break, F.R.I.E.N.D.S என்று சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். இவைகளுக்கு நிகராக ஒரே ஒரு தொலைக்காட்சி தொடர் கூட இந்தியாவில் உண்டு என்று சொல்லமுடியாது. (நிச்சயமாக!)

இது தவிர Netflix, HULU, Amazon Prime என்று தொலைக்காட்சி நிறுவனத்துக்கு போட்டியாக பல இணைய நிறுவனங்கள் உள்ளன. இவைகள் தாமே நாடகங்கள், சினிமா, documentary என்று அனைத்தையும் தயாரிப்பவர்கள். ஒவ்வொரு தொடர்களும் பெரிய தொலைக்காட்சி நிறுவனங்களுடைய படைப்புகளையே தூக்கி சாப்பிடும் அளவுக்கு பிரமாதமாக தயாரிக்கப்பட்டிருக்கும், எடுத்துக்காட்டாக House of Cards, Stranger Things, Ozark என்று சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். அவ்வளவு தரமாக, இசையிலும் ஒளிப்பதிவில் சினிமாவை ஒதுக்கும் அளவுக்கு இருக்கும். ஒவ்வொரு ஆண்டும் சிறந்த தொடர், சிறந்த நடிகர் நடிகை என்று அனைத்துக்கும் Emmy Awards வழங்கப்படும். சினிமாவுக்கு Oscar விருது போல தொலைக்காட்சி தொடர்களுக்கு Emmy Awards மிகப்பெரிய பெருமைக்குரிய விருது. 

இது இப்படி இருக்க, சினிமா. ஹ்ம்ம்... நம் ஊரில் தான் ஒரு படம் வெளியாகிறது என்றால் முட்டாள் தனமாக விடியற்காலையே திரையரங்குக்கு (முட்டாள்கள் வருவார்கள் என்று தெரிந்து ஐந்து மணி காட்சியெல்லாம் இருக்கும்!) சென்று நூறு ரூபாய் சீட்டை ஐநூறு, ஆயிரம் என்று வாங்கி, பால் பாக்கெட்டு, ஊதுபத்தி என்று அனைத்து கிறுக்கு தனத்தையும் செய்துவிட்டு அதை பெருமையாக வேறு நினைப்பார்கள். ஒன்னும் இல்லாத ஒண்ணரை அனா படத்துக்கே இந்த ஆட்டம்.

ஆனால் இங்கோ, மிக பிரமாண்டமாக உலகமே வியந்து பார்த்த Jurrasic Park போன்ற படமாக இருந்தாலும் சரி, அதிவேக காட்சிகள் நிறைந்த action திரைப்படங்களாக இருந்தாலும் சரி, உச்ச நடிகர்கள் நடித்த படமாக இருந்தாலும் சேரி, படம் திரைக்கு வந்த முதல் நாள் சென்றாலே பாதி திரையரங்கு தான் நிறைந்திருக்கும். சீட்டு வாங்க மிஞ்சிப்போனால் ஒரு பத்து பேர் தான் வரிசையில் இருப்பார்கள். Internet booking எல்லாம் எங்கே பெருசாக கிடையாது, ஏனென்றால் எங்கள் ஓசூர் போல தான் அமெரிக்கா, பெரும்பாலான தியேட்டரில் சீட் நம்பர் எல்லாம் கிடையாது. அப்படியே வந்து சீட்டு வாங்கிக்கொண்டு எங்கே வேண்டுமானாலும் உட்கார்ந்து பார்க்கலாம். திரையரங்கிலேயே தனி ஒருவனாக இரண்டு மூன்று படம் பார்த்திருக்கிறேன். (நானா ஒன்னும் தனியா போகல, யாரும் வரலீங்க!!! இத்தனைக்கும் ஒரு பிரபலமான படம், வெளிவந்து ஒரு வாரத்தில் சென்றேன்!) அப்படியாக உலகையே பிரமித்து பார்க்க வைக்கும் படங்களை தயாரிக்கும் இந்நாட்டில் சினிமாவை எல்லாம் மக்கள் பெரும் பொருட்டாக மதிப்பதே கிடையாது!

நம் நாட்டில் "ச்சூ போ" என்று துரத்தினாலும்.. அட இதோ நினைவுக்கு வருகிறதே!!! நான் கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டிருந்த சமயத்தில் வெளிவந்த "வேட்டையாடு விளையாடு" படத்தை பார்க்க கல்லூரி விடுதியிலிருந்து சென்ற என் நண்பர்கள் சென்னை சத்யம் சினிமாஸ் தியேட்டரில் காலை ஐந்து மணிக்கெல்லாம் சென்று சீட்டு வாங்க வரிசையில் நின்றிருக்க, தியேட்டர் கேட்டை திறந்தவுடன் உள்ளே தப தபவென ஓடியபோது, ஒழுங்காக செல்ல சொல்லி காவலர்கள் (திரையரங்குக்கு பாதுகாப்பு குடுக்கறதுதான் போலீசுக்கு முக்கிய வேலையாச்சே!) என் நண்பர்கள் உட்பட பலருக்கு தடியடி கொடுத்துள்ளனர். அப்படி அடி வாங்கிவிட்டு படம் பார்த்துவிட்டு வந்தான் என் விடுதி நண்பன். அப்படியாக "ச்சூ போ" என்று துரத்தினாலும் நம் நாட்டில் கூட்டம் கூட்டமாக சென்று படம் பார்ப்பார்கள்.

ஆனால் இங்கே எப்படி எல்லாம் மக்களை திரையரங்குக்கு வர வைக்கலாம் என்று முழி பிதுங்கிக் கொண்டிருக்கின்றனர்! எனக்கு இருக்கும் கோபமெல்லாம் இப்படி விரும்பி படம் பார்க்க வரும் மக்களுக்கு குறைந்தபட்ச நல்ல படமாவது இவர்கள் தயாரிக்க வேண்டும் என்பது தான். முக்கியமாக தொலைக்காட்சி, எது, என்ன எடுத்தாலும் பார்ப்பார்கள் என்று மக்களை குறைவாக நினைத்துக்கொண்டு சகட்டு மேனிக்கு கேவலமாக நாடகம் எடுக்கும் வழக்கத்தை மாற்றிக்கொள்ள வேண்டும் இந்திய தொலைக்காட்சி தொடர்களை தயாரிப்பவர்கள். ஆனால் இது கூடிய விரைவில் (குறைந்தது ஐந்து ஆண்டுகள்) மாறும் என்று நம்புகிறேன், ஏனென்றால் இங்கே உள்ள Netflix, Amazon Prime போன்றவை நம் நாட்டில் காலூன்ற ஆரமித்துவிட்டனர். ஏற்கனவே ஹிந்தியில் சில Netflix seriesசும், Amazon Primeஇல் தமிழ், ஹிந்தி என்று வர ஆரமித்துவிட்டது. இது தொடர்ந்து வளரும் பட்சத்தில், வழக்கமான தொலைக்காட்சி தொடர்கள் அழிந்து போகும். (போக வேண்டும்!) 

நம் நாட்டில் சினிமா டிக்கெட் போக இடைவேளையில் பாப்கார்ன், கூல் ட்ரிங்க்ஸ் என்று அதுக்கு ஒரு இருநூறு ரூபாயாவது குறைந்த பட்சம் கறந்து விடுவார்கள், அதே தியேட்டருக்கு எதிர் கடையில் விற்கும் 20 ரூபாய் cool drinksஸை எழுபது ரூபாய் என்று விற்பார்கள், "திருடர்கள்"! ஆனால் இந்நாட்டில் படத்துக்கு நடுவில் இடைவேளையெல்லாம் கிடையாது. படம் ஆரமிப்பதற்கு முன்பே பாப்கார்ன், கூல் ட்ரிங்க்ஸ் என்று வாங்கிக்கொண்டு வந்துவிடுவார்கள். வாகன நிறுத்தத்துக்கு காசெல்லாம் குடுக்க தேவை இல்லை. ஆமாம், மக்கள் தியேட்டருக்கு வந்து படம் பார்த்தால் தான் படமே ஓடும், இதில் அந்த தியேட்டருக்கு மக்கள் வரவேண்டியதற்கு தேவையானதை தியேட்டர்காரன் தான் செய்து கொடுக்க வேண்டும். அப்படி இருக்க பணம் கொடுத்து படம் பார்க்க வருவர் எதற்கு வண்டியை நிறுத்துவதற்கு பணம் கொடுக்க வேண்டும்? ஹ்ம்ம்.. இது பற்றி அரசு அலுவலர்கள் பற்றிய தலைப்பில் விரிவாக எழுதுகிறேன்.

புலியைப் பார்த்து பூனை கோடுபோட்டுக் கொள்வதைப்போல Hollywoodஐ (இதில் நகைச்சுவை என்ன வென்றால், ஹாலிவுட் என்பது ஒரு ஊரின் பெயர்!) பார்த்து கோலிவுட் (தமிழ்), பாலிவுட் (ஹிந்தி), டோலிவுட் (தெலுகு), mollywood (malayalam), sandalwood (கன்னடம்) என்று பெயரை வைத்துக்கொண்டால் மட்டும் போதாது, அதற்கேட்டாற்போல தரத்தை மக்களுக்கு கொடுக்கவேண்டும்!

என்ன "God Father" இப்படி பண்றானுங்க இவனுங்க!

அடுத்த அத்தியாயம் விரைவில்...

---

சில அத்தியாயங்களில் பகிர்ந்துக்கொள்வதற்கு நிறைய விஷயங்கள் இருந்தாலும் படிப்பவர்கள் சலித்துவிடக் விடக்கூடாது என்று எழுத ஆர்வமிருந்தால் குறைத்துக்கொள்வேன், அப்படி விடப்பட்ட விஷயங்களை ஒளியும் ஒலியுமாக நானே பேசலாம் என்று முடிவு செய்து அதற்கான வெள்ளோட்டமாக இரண்டு காணொளிகளை நமது கருத்துக்களம் YouTube சேனலில் வெளியிட்டுள்ளேன். எனது எழுத்துக்களை காணொளியாக பார்க்க விரும்பினால், எனது சேனலுக்கு Subscribe செய்யவும். இந்தப் பதிவு உங்களுக்கு பிடித்திருந்தால், தங்கள் கருத்தை இங்கே தெரிவிக்கவும். நன்றி. 

கருத்துக்களம் Youtube சேனல் - https://bit.ly/karutthukkalam

Blogger Widget