இதுதாங்க அமெரிக்கா: அத்தியாயம் 16 - அமெரிக்க ரூல்ஸ் ராமானுஜம்

சென்ற அத்தியாயத்தின் தொடர்ச்சி...

நம் நாட்டில் ஒரு முறை வீட்டை விட்டு வெளியே சென்று வந்தால், நடந்து சென்று வந்தாலும், வண்டியில் சென்று வந்தாலும், பேருந்தில் சென்று வந்தாலும், ஒரு முறையாவது ஒரு கோபம் அல்லது எரிச்சல் அல்லது "ச்சை" என்னடா இது என்று தோணும். இப்போதிருக்கும் வண்டி நெரிசல்களில் எங்கள் ஓசூரிலேயே ஒரு சிறிய சாலையை கடக்க ஐந்து நிமிடங்கள் ஆகின்றன. சாலையை கடக்கலாம் என்று சிறுவரோ, வயதானவரோ, இளம் வயதினரோ யார் முயன்றாலும் மதிக்காமல் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக வண்டிகள் வந்த வண்ணம் இருக்கும். நூற்றில் நான்கு ஐந்து விபத்துகளும் இதனால் நேரிடுகின்றன.

வண்டியில் சென்றாலோ, wrong side என்னும் பயம் துளியும் கூட இல்லாமல் அப்படியே எதிர் திசையில் வண்டிகளை ஓட்டுவது, கண்ணாபிண்ணாவென்று ஒலிபெருக்கியை உபயோகிப்பது, பின்னால் வரும் வண்டிக்கு வழிவிடாமல் பெப்பரப்பே என்று சாலையை மறைத்துக்கொண்டு செல்வது, சாலையில் இருக்கும் lane; சாலை நடுவில் இருக்கும் வெள்ளைக் கோடுகள், சாலையை இரண்டு வழி, மூன்று வழி, எட்டு வழி சாலை என்று பிரிப்பது, அதை மதித்து கோட்டுக்குள் செல்லாமல் அந்த laneஇல் பாதியிலும், இந்த laneஇல் பாதியும் என்று அடுத்த வண்டியை ஒழுங்காக ஓட்டவிடாமல் செல்வது. பேருந்தில் சென்றால் சுங்கச்சாவடியில் பல மணிநேரம் காத்துக்கொண்டும், தனியார் வண்டி என்றால் தலைகால் தெரியாமல் மின்னல் வேகத்தில் செல்வதும், அரசு பேருந்து என்றால் ஒரு இருக்கை உருப்படியாக இல்லாமலும், மூட்டைப்பூச்சிகளும், கடகடவென ஜன்னல் ஆடும் சத்தமும் என்று நமது இலக்குக்கு சென்றுசேரும் வரை ஏதாவது ஒரு இடைஞ்சல்கள் இருந்துக்கொண்டே இருக்கும்!

ஆனால் அமெரிக்காவில் இவற்றில் ஒரு தொல்லையும் கிடையாது, காரணம் இங்கிருக்கும் சாலை விதிகள்.

முதல்முதலில் ஒருவர் இங்கே ஓட்டுநர் உரிமம் பெறவேண்டுமென்றால், படிக்கவேண்டும். ஆன்லைனில் அவரவர் மாநிலத்திற்கு ஏற்ப சாலை விதிகள் கொண்ட புத்தகம் இருக்கும், அவற்றில் ஒவ்வொரு விதிகளும் தெளிவாக குறிப்பிடப் பட்டிருக்கும். இந்த விதிகளைப் படித்த பின்னர், DMV அலுவலகம் சென்று (நம் நாட்டில் RTO அலுவலகம்) ஒரு படிவத்தை நிரப்பி தேர்வு எழுத வேண்டும், அந்த தேர்வில் சாலை விதிகளைப் பற்றிய கேள்விகள் இருக்கும். அந்தத் தேர்வில் 80 சதவிகிதம் மதிப்பெண் பெற்றால் மட்டுமே Learner's Permit கொடுக்கப்படும், அதாவது அந்த தேர்வில் "தேறினால்" மட்டுமே வண்டி ஓட்ட கற்றுக்கொள்ள முடியும். ஒரு வேலை தேர்வாகவில்லை என்றால், மறுபடி தேர்வு எழுத முப்பது நாட்கள் காத்திருக்க வேண்டும்.

RTO - Road Transport Office DMV - Driving Motor Vehicle

மிதிவண்டிகள் செல்வதற்கென உள்ள தனி மார்க்கம்.

அந்த புத்தகத்தைப் படித்தும், இந்த தேர்வு எழுதி முடித்தாலுமே நூறு சதவிகிதம் சாலை விதிகள் ஒருவருக்கு புரிந்துவிடும்.  அந்த விதிகளில் - பள்ளி அருகில் எவ்வளவு வேகத்தில் செல்ல வேண்டும், மேடாக இருக்கும் சாலையில் வண்டியை நிறுத்தும்போது steering எந்தப் பக்கம் திரும்பி இருக்கவேண்டும் (ஒருவேளை வண்டி தானே நகர்ந்துவிட்டால், வெகு தூரம் செல்லாமல் இருக்க, steeringஐ சாலையில் நிறுத்தி இருக்கும் திசைக்கு ஏற்ப திருப்பி வைத்தால், வண்டி அங்கேயே நின்றுவிடும்), மழை சமயத்தில் முன்பிருக்கும் காரிலிருந்து எவ்வளவு தொலைவில் செல்லவேண்டும் எனது போன்ற அணைத்து விதிகளும் இந்த தேர்வில் அடங்கியிருக்கும்.

தமிழ்நாட்டில் ஓட்டுநர் உரிமம் வாங்க RTO அலுவலகம் சென்றால், ஒரு நாளைக்கு நாற்பது படிவங்கள் தான் என்று சொல்லி, Driving School அல்லது தானாக வரும் நபர்களை அலைக்கழிப்பார்கள். Driving Schoolமூலம் வரும் படிவங்களுக்கு முன்னுரிமை கொடுத்து, நம்மை மதிக்கக்கூட மாட்டார்கள். RTO அலுவலகத்துக்குள் யார்யாரோ எல்லாம் இருப்பார்கள். ஆனால் இங்கே, சம்மந்தப்பட்ட நபர் தவிர வேறு யாரும் அலுவலகம் உள்ளே வரமுடியாது. DMV அலுவலகம் உள்ளே நுழையும் முன்னரே வெளியில் வரிசையில் நிற்கும்போது ஒரு ஊழியர் வந்து தேவையான படிவங்களை கொடுப்பார், அதை வாங்கிக்கொண்டு உள்ளே சென்றால் வரிசையில் நிற்கும் நேரம் மட்டும் தான் ஆகும், எந்த விஷயமாக இருந்தாலும் அதற்கான நேரம், அதற்கான கட்டணம் தவிர எந்த அலைக்கழிப்பும் இருக்காது.

சரி சாலை விதிகளுக்கு வருவோம், முதல்முறையாக அமெரிக்கா வந்த பின் தான் சாலையில் இருக்கும் கோடுகளைப்பற்றி புரிந்தது. அந்த கோட்டினுள் தான் வாகனத்தை ஓட்ட வேண்டும் என்பதும், அது எவ்வளவு முக்கியம் என்பது எனது இருபத்தி ஏழாவது வயதில் தான் தெரிந்தது! இங்கே பெரும்பாலும் மூன்று வகையான சாலைகள் உண்டு. கிராமப்புற சாலை, உள்ளூர் சாலைகள், நெடுஞ்சாலை. ஒவ்வொரு சாலைகளிலும் வெள்ளை மற்றும் மஞ்சள் கோடுகள் இருக்கும். சாலைகளில் உள்ள கோடு மஞ்சள் நிறத்தில் இருந்தால், அது இரு மார்க்க சாலை என அர்த்தம். நடுவில் விடுபட்டு போடப்பட்டிருக்கும் கொடு இருந்தால் நமக்கு முன்னே செல்லும் காரை முந்தி செல்லலாம், தொடர்ந்து கோடு இருந்தால் அடுத்த வண்டியை முந்தக்கூடாது.

சாலையில் பாதசாரிகளுக்கு தான் முன்னுரிமை. எவரேனும் நடந்து சென்றால் வண்டியின் வேகத்தை அப்படியே குறைத்துவிடுவார்கள், சாலையை கடக்க மக்கள் நின்றிருந்தால் அவர்கள் சாலையை கடந்த பின்னர் தான் வண்டி செல்லவேண்டும். நம் நாடு போல நெடுஞ்சாலையில் எல்லாம் இங்கே மனிதர்கள் நடந்து செல்ல மாட்டார்கள். உள்ளூர் சாலைகளில் மற்றும் கிராமப்புற சாலைகளில் எப்போதாவது மக்கள் நடப்பதை பார்க்கமுடியும். ஏனென்றால் நடந்து செல்லும் தூரத்தில் எதுவும் இருக்காது. நடைப்பயிற்சி, உடற்பயிற்சிக்காக தான் பொதுவாக சாலையில் மக்கள் நடப்பார்கள். மற்றபடி சாலையில் நடந்து செல்ல ஏதும் காரணமிருக்காது. முதல் பதிவில் சொல்லியிருந்ததை போல நடந்து சென்று காய்கறியோ, பச்சைமிளகாயோ நம்மூரில் வாங்குவது போல இங்கே வாங்க முடியாது, ஏனென்றால் கடைகளுக்கு என்று ஒதுக்கப்பட்டுள்ள இடத்தில மட்டும் தான் கடைகள் இருக்கும்.

ஒவ்வொரு சாலையிலும் ஒரு வேக வரம்பு இருக்கும். கிராமப்புற சாலைகளில் 35mph அல்லது 40mph, பள்ளி அருகில் 25mph, உள்ளூர் சாலைகளில் 50 mph, நெடுஞ்சாலைகளில் 65mph இதில் வேக வரம்பு ஒவ்வொரு மாநிலத்திலும் மாறும். ஆனால் நிச்சயமாக ஒவ்வொரு சாலையிலும் மிக தெளிவாக வேக வரம்பு எவ்வளவு என்று குறிப்பிட்டிருக்கும். அந்த வேகத்தை மீறி சென்றால் நிச்சயமாக காவலர் நம் பின்னேயே வந்து வண்டியை ஓரம் கட்டி அபராதம் விதிப்பர், மேலும் காரணத்திற்கு ஏற்ப தண்டனையும் இருக்கும். அதாவது மிக வேகமாக வண்டியை ஓட்டினால் கிட்டத்தட்ட $350 வரை அபராதம் மற்றும் ஓட்டுநர் உரிமத்துக்கு இரண்டு அல்லது நான்கு புள்ளிகள் கொடுக்கப்படும், இப்படி ஒருவரது ஓட்டுநர் உரிமத்தில் பன்னிரண்டு புள்ளிகள் வந்துவிட்டால் ஒரு வருடத்திற்கு அவரது உரிமம் ரத்து செய்யப்படும். இந்நாட்டில், நம்நாட்டில் செல்வதுபோல ஓட்டுநர் உரிமம் இல்லாமலேல்லாம் வெளிய செல்ல முடியாது. ஆக உரிமத்தை இழந்தால் அவ்வளவுதான். அதனால் பெரும்பாலானோர் மிக ஜாக்கிரதையாக தான் வண்டியை ஓட்டுவார்கள்.

காவலர் நம்மை ஓரம் கட்டினால் அவர்கள் கேட்கும் கேள்வியை தவிர அநாவசியமாக ஒரு வார்த்தை கூட பேசமுடியாது, வந்து நமது உரிமம், வண்டியின் காப்பீடு மற்றும் வண்டியின் பதிவீடை வாங்கி செல்வர், இதில் ஒரு ஆவணம் இல்லை என்றாலும் ஒவ்வொரு தவறிய ஆவணத்துக்கும் $180 அபராதம் விதிக்கப்படும். அதனால் இது மூன்றும் இல்லாமல் யாவரும் இருக்கமாட்டார்கள். மேலும், நம் நாட்டில் வெட்கப் படாமல் காவலர் கை ஏந்துவதும், நாமும் வெட்கப்படாமல் ஐம்பது அல்லது நூறு ரூபாய் கொடுத்துவிட்டு மீண்டும் அதே தவறை செய்வது போலெல்லாம் இங்கே செய்யமாட்டார்கள். இன்னும் சொல்லப் போனால் அப்படி ஒரு கலாச்சாரம் இருப்பது இங்கே பெரும்பாலானோருக்கு தெரியாது. அவ்வளவு கண்ணியமாக நடந்துக்கொள்வார்கள் காவலர்கள் மற்றும் மக்களும் கூட. இன்னும் சொல்லப்போனால் காவலர்கள் சில நேரத்தில் நமக்கு உதவும் முயற்சியில், பெரிய அபராததுக்கு பதிலாக சிறிய அபராதம் வழங்கி விட்டுவிடுவார் ஆனால் கை மட்டும் எந்தமாட்டார்கள். இது இரண்டு முறை காலவரிடம் மாட்டிய அனுபவத்தில் சொல்கிறேன். ஒருமுறை வண்டியில் முன்விளக்கு (Headlight) போட மறந்தமைக்கும், மற்றொரு முறை 25mph சாலையில் 41mph வேகத்தில் சென்றமைக்கும் இருமுறை $50 அபராதம் விதித்தார்கள். எந்த தேதிக்குள் கட்டவேண்டும் என்று அபராத சீட்டில் குறிப்பிட்டிருப்பர், இதை பெரும்பாலும் இணையதளத்திலும், சிலமுறை நீதிமன்றத்திலும் சென்று செலுத்தவேண்டும்.

ஒருவேளை இரண்டு புள்ளிகள் கொடுத்து விட்டால் வண்டிக்கான மாத காப்பீட்டு தொகை அதிகரித்துவிடும். அதனால் இது வெறும் ஒருமுறை காவலருக்கு செலுத்தும் அபராதம் மட்டும் இன்றி, நமது காப்பீட்டையும் பாதித்து விடும், இதனாலேயே மக்கள் எச்சரிக்கையாக இருப்பர்.

எதிரே வரும் வண்டி highbeamஇல் முன்விளக்கு போட்டுக்கொண்டு வந்தால் ஒருமுறை நம் highbeam விளக்கை போட்டு அணைத்தால் (blink) உடனே அவர்களின் highbeamஐ குறைத்துவிடுவார். 90% ஓட்டுனர்கள் இதை கடைபிடிப்பார். சில மடையர்கள் இங்கேயும் உள்ளனர்.

எங்கே எப்போது திரும்பினாலும் வண்டியின் indicator போடாமல் திரும்ப மாட்டார்கள். இந்நாட்டில் ஒலிபெருக்கி சத்தம் கேட்கவே முடியாது,  சொல்லப்போனால் ஒருவர் தம் வண்டியின் ஒலிபெருக்கியை மாத கணக்கில் எல்லாம் உபயோகப்படுத்தாமல் இருந்ததுண்டு. மிக சில சமயங்களில் மட்டுமே ஒலிபெருக்கி பயன் பட நேரிடும். மற்ற படி ஒலிபெருக்கி அடித்துவிட்டால் தமக்கு முன் செல்லும் ஓட்டுனருக்கு அது ஒரு அவமானம் நேரிட்டதுபோல இங்கே. அடடா நமக்கு horn அடிச்சிட்டானே, என்ன தப்பு பண்ணோம் என்று தோணும் அளவுக்கு இருக்கும்.

அதேபோல சாலையில் கண்ட இடத்தில் எல்லாம் வேகத்தடை கிடையாது, இதுபற்றி நான்காம் அத்தியாயத்தில் படித்திருப்பீர்கள். எந்த ஒரு சாலையிலும் போக்குவரத்து காவலர் என்று ஒருவர் இருக்கவே மாட்டார். அப்படி ஒரு காவலர் இங்கு கிடையாது. மிக முக்கிய நேரங்களில் மட்டும்; ஏதேனும் வண்டி பழுது ஏற்பட்டாலோ, விபத்து நேரிட்டாலோ காவலர் வந்து வண்டிகளை நிறுத்தி அனுப்புவார், மற்றபடி போக்குவரத்துக்கு காவலர் என்று எந்த ஒரு சாலையிலும் இருக்க மாட்டார்கள் ஆனால் ஒவ்வொரு சாலையிலும் பகலானாலும் நள்ளிரவானாலும் signalஇல் சிகப்பு விளக்கு இருந்தால் வண்டிகள் நிறுத்தப்படும். மஞ்சள் விளக்கு வந்த உடனே வண்டியை நிறுத்திவிடுவார். கோட்டுக்கு முன் கூட மிக சில வண்டிகள் தான் நிற்கும்.

இதெல்லாம் இவர்கள் கடைபிடிக்க காரணம் உரிமம் வாங்கும்போதே விதிகளை படித்ததும், learners permit வாங்கும்போது வைத்த தேர்வும், மற்றும் சிறு வயதிலிருந்தே பெற்றோருடனும், மற்றவர்கள் வாகனங்கள் ஓட்டுவதை பார்த்தும் வளந்த விதம் தான். வாகனத்தினுள் உட்கார்ந்தவுடனேயே முதல் வேலை seat belt அணிவது, அணியாவிட்டால் வண்டியில் சத்தம் வந்துக்கொண்டே இருக்கும். முன்னிருக்கையில் இருக்கும் இருவரும் கட்டாயமாக அணியவேண்டும். (seat belt அணியாமல் யாரும் இருக்க மாட்டார்கள்), சில மாநிலங்களில் பின்னிருக்கையில் இருப்பவரும் அணியவேண்டும்.

நம் நாட்டில் என்ன விதிகள் இருக்கின்றது என்பது போக்குவரத்து காவலருக்கு கூட நிச்சயம் தெரிந்திருக்காது. ஏனென்றால் நாமெல்லாம் எங்கே விதிகளைப் படித்தோம், தேர்வு எழுதினோம்? எனக்கு நான் விவேகானந்தா கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டிருக்கும்போது அவர்களாகவே வந்து மாணவர்களுக்கு இலவச learners permit என்று கொடுத்தார்கள், எந்த வயதில் விதிகளை தெரிந்துகொள்ள வேண்டுமோ, அங்கேயே தேர்வு இல்லாமல் learners permit கொடுத்துவிடுகிறார்கள். பிறகு எங்கே விதிகளை மதிப்பது?

மூன்று மாதத்துக்குள் சென்று எனது நண்பன் கற்றுக்கொடுத்த வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு சென்று; முதல்நாள் நாற்பது பேர் ஆச்சு நாளைக்கு வா என்று அனுப்பிவிடப்பட்டு அடுத்தநாள் சென்று ஏதோ ஓட்டி காட்டினேன், அவர்களும் சேரி இந்தா என்று உரிமத்தை கொடுத்தார்கள். எங்கடா கேமரா என்று தேடிக்கொண்டிருக்கும் போதே போப்பா போட்டோ எடுத்தாச்சு என்று "பே" என்று முழிக்கும் ஒரு கேவலமான போட்டோ கொண்ட ஓட்டுநர் உரிமத்துடன் அனுப்பிவிட்டனர்.

ஆனால் இங்கு, learners permit இருந்தால் தான் வாகனம் ஓட்ட சொல்லிக்கொடுக்கும் நபர் வண்டியில் நம்மை அனுமதிப்பார். மற்றும் வண்டி ஓட்டிக்காட்டும் தேர்வு உள்ள அன்று நம்மை தவிர யாரும் DMV அலுவலகத்தில் பேசக்கூட முடியாது. நம் கூடவே DMV ஊழியர் உட்கார்ந்திருப்பார் அவர் சொல்லும் சாலையில் வண்டியை ஒட்டி காட்டவேண்டும், எந்த ஒரு தவருமின்றி ஓட்டினால் approved என்று உள்ளே அனுப்பிவைப்பார், உரிய கட்டணத்தை செலுத்தி படம் எடுக்க நின்றால், நமக்கு முன்னிருக்கும் computer monitorஇல் படம் தெரியும்,  பிடிக்கவில்லை என்றால் மற்றொரு முறை எடுப்பர்.

சில இடங்களில் சாலையில் "Deaf child in area", மான்கள் நடமாடும் இடம், கரடி நடமாடும் இடம், குதிரை செல்லும் இடம் என்று குறிப்பீடுகள் வைக்கப்பட்டிருக்கும். ஹா... எங்கள் ஓசூரில் யானைகள் நடமாடும் இடம் என்றே குறிப்பீடு உண்டு!

இது யானைகள் நடமாடுமிடம், இது எங்க ஓசூர்!

ஆக, மக்களுக்கு தேவையான அனைத்து குறிப்பீடுகளும் சாலையில் உண்டு, குறிப்பாக மேடு பள்ளம் அல்லாத சாலைகள் உண்டு, நாம் செல்லும் பாதையிலேயே எதிரே தடால் என்று வராத ஓட்டுநர்களும் அதற்கான விதிகளும் உண்டு, கண்டபடி horn அடிக்காத மக்கள், வண்டியை தேவை இல்லாமல் ஓரம் கட்டி கையேந்தாத காவலர், seat belt காவலருக்காக போடாமல், தமக்காக போடும் ஓட்டுனர்கள் என்று அடுத்தவர் வந்து விதிகளை சொல்லிக்கொடுக்க தேவை இன்றி தாமாகவே அனைத்து விதிகளையும் கடைபிடிக்கும் இந்த நாட்டின் மக்களை என்னவென்று சொல்வது? அமெரிக்க ரூல்ஸ் ராமானுஜம் என்று தான் சொல்லவேண்டும்!

அடுத்த அத்தியாயம் வரும் வெள்ளிக்கிழமை அன்று வெளிவரும்.

இதுதாங்க அமெரிக்கா தொடர் மேலும் நான்கு அத்தியாயங்களுடன் முற்றுப்பெறும்.

Blogger Widget

இதுதாங்க அமெரிக்கா: அத்தியாயம் 15 - வேலை முடிஞ்சா கிளம்பு!

சென்ற அத்தியாயத்தின் தொடர்ச்சி...

எழுத்துப்பிழை இருப்பின் மன்னிக்கவும்.  

அடேய் எனக்கு இருக்க அறிவுக்கு நானெல்லாம் அமெரிக்காவுல இருக்க வேண்டிய ஆள்டா என்று கௌண்டமணியும்; அழகேசன் என்ற பெயரை பில்கேட்ஸ் போல ஆல்கேட்ஸ் என்று வைத்துக்கொண்டு  அமெரிக்காவுக்கு போக விசா அப்ளை செஞ்சிருக்கேன் இன்னும் கொஞ்ச நாள் தான், நான் அமெரிக்கா போகுற நேரம் நெருங்கிடிருக்கு என்று விவேக்கும் மற்றும் பல படங்களில் இப்படி அமெரிக்கா செல்ல வேண்டும் என்பது பற்றி நிறைய காட்சிகளைப் பார்த்திருக்கிறோம். ஏன் வேறு நாடுகளைப் பற்றி பெரிதாக சொல்லாமல் அமெரிக்காவை மட்டும் இப்படி உயர்வாக கருதுகிறார்கள்? பணம் சம்பாதிக்கலாம் என்பதாலா? இதோ இந்த அத்தியாயத்தில் அமெரிக்காவில் வேலை செய்யும் அனுபவம் பற்றியும், பணியிடத்தில் எப்படி நடந்துக்கொள்வார்கள் என்பதையும் பார்க்கலாம்.

முதலில் நம் நாட்டிலிருந்து இங்கு வேலை பார்க்க வருபவர்களைப் பற்றி சுருக்கமாக ஒரு விளக்கம். நம் நாடு மட்டுமல்லாமல், உலகில் வேறு எந்த நாட்டிலிருந்து அமெரிக்காவுக்கு வேலைப் பார்க்க வரவேண்டும் என்றாலும் அதற்கு விசா வேண்டும். அந்த விசாவில் சில வகைகள் உண்டு, H1B, L1A, L1B, B1 போன்றவை அமெரிக்காவில் வேலை பார்ப்பதற்கு வகுக்கப்பட்ட விசாக்கள். இதில் ஒவ்வொரு வகைக்கும் ஒரு சிறப்பம்சம் உண்டு. B1 என்பது பிசினஸ் விசா, இதில் முந்தைய காலங்களில் (அதாவது பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை) ஆறு மாதங்கள் முதல் ஒரு வருடம் வரை அமெரிக்காவில் வேலை காரணமாக தங்கியிருக்கலாம், அதற்கு பின் cooling period என்று தமது தாய் நாட்டுக்கு சென்று விட வேண்டும், இந்த cooling period மூன்று மாதங்களுக்குள் மீண்டும் அமெரிக்காவுக்கு செல்லக் கூடாது என்பது பொருள் - ஆனால் இன்போசிஸ், TCS, Wipro போன்ற கம்பெனிகள் இதை தவறாக பயன் படுத்தியமையால் இப்போதெல்லாம் இந்த பிசினஸ் விசாவில் ஐந்து வாரம் வரை தான் அமெரிக்காவுக்கு பெரும்பாலும் வர முடியும்.

மற்ற மேற்குறிப்பிட்ட விசாக்களில் வருபவர்கள் அதிகபட்சம் ஆறு ஆண்டுகள் வரை தான் தங்கியிருக்க முடியும். H1B விசாவிற்கு ஆண்டுக்கு ஒரு முறை தான் விண்ணப்பிக்க முடியும். உலகில் அனைத்து நாடுகளையும் சேர்த்து ஓர் ஆண்டுக்கு 65, 000 பேர் வரைதான் ஓர் ஆண்டுக்கு இந்த விசா வழியாக அமெரிக்காவுக்கு வர இயலும். இதுதவிர ஆண்டுக்கு 20, 000 F விசாக்கள் அனுமதிக்கப்படும் இந்த F விசா என்பது மேற்படிப்புக்காக அமெரிக்கா வரும் மாணவர்களுக்கானது. இந்த விண்ணப்பிக்கும் தேதி பெரும்பாலும் ஏப்ரல் முதல் வாரத்தில் நடக்கும். விண்ணப்பங்களின் எண்ணிக்கை அறுபத்தைந்தாயிரத்தை தாண்டினால் லாட்டரி முறையில் விண்ணப்பங்கள் தேர்ந்தெடுக்கப்படும். ஒவ்வொரு விண்ணப்பத்துக்கும் ஓர் எண் கொடுக்கப்பட்டிருக்கும் அது கணினி வழியாக சீரற்ற முறையில் ஒரு 65,000 விண்ணப்பங்களை தேர்ந்தெடுக்கும்.
பி.கு: இப்படி ஒரு முறையில் நம் நாட்டில் ரோடு போடும் டெண்டர் விட்டால் எல்லா கான்ட்ராக்ட்டும் பழனிச்சாமியின் சம்மந்திக்கே போகாமல் வெளியாட்களுக்கும் செல்லும்.

அதே போல H1B, L1A, L1B விசாக்களும் அனைவருக்குமெல்லாம் கொடுக்கப்படாது, specialized skills என்று ஒரு குறிப்பிட்ட சில தொழில்நுட்பம் தெரிந்தவர்களுக்கு மட்டுமே இந்த விசாக்கள் கொடுக்கப்படும். மேலும் இது அனைவரும் எளிதாகவும் விண்ணப்பிக்க இயலாது. அமெரிக்க விசா என்பது இங்கே இருக்கும் ஒரு கம்பெனி தனக்கு வேண்டிய வேலையை செய்ய அமெரிக்காவிலேயே ஆள் கிடையாது அதனால் நான் வேறு நாட்டிலிருக்கும் திறமைசாலிகளை அந்த வேலை செய்து முடிக்கும் வரை எனது நாட்டுக்கு நான் அழைத்துக்கொள்கிறேன், அந்த நபர் இங்கு வந்து வேலை செய்ய நான் சம்பளம் கொடுக்கிறேன் என்று sponsor செய்யவேண்டும், அப்படியாக அந்த வேளைக்கு ஏற்ற அனுபவமும், திறமையும் உண்டு என்று பத்தாவதிலிருந்து, +2, கல்லூரி, இதற்கு முன் வேலை பார்த்த கம்பெனி என்று அனைத்து ஆவணங்களையும் நாம் சமர்ப்பிக்க வேண்டும். அந்த ஆவணங்களை அமெரிக்க தூதரகத்துக்கு அனுப்பும் முன் அவரவர் வேலை பார்க்கும் கம்பெனிகள் அதை ஒரு முறை சரிபார்த்து பின் அ.தூ-க்கு அனுப்பிவைப்பார்கள். பின் அவரவர் மாநிலத்துக்கு என்று ஒதுக்கப்பட்ட அமெரிக்க தூதரகத்துக்கு நேர்காணலுக்கு செல்ல வேண்டும். அங்கே இருக்கும் அமெரிக்கர்கள் அவரவர் விண்ணப்பத்துக்கு ஏற்ப கேள்விகளை கேட்பார்கள், நாம் அமெரிக்கா செல்ல திறமையானவர்கள் என்று அவர்களுக்கு பட்டால் மட்டுமே approved என்று நம் பாஸ்ப்போர்ட்டில் ஒரு சீல் அடிப்பார்கள், பின் நமது படம் போட்டு எந்த தேதியிலிருந்து எந்த தேதி வரை நாம் அமெரிக்காவில் இருக்கலாம் என்று ரேஷன் கார்டில் இருப்பது போல ஒரு பக்கத்தை நமது பாஸ்ப்போர்ட்டில் அச்சடித்து கொடுப்பார்கள் - இதற்கு பெயர் தான் விசா.

தற்சமயம் இந்தியாவிலிருந்து ஒருவர் அமெரிக்காவுக்கு வருவது என்பது ரெட்டை குழந்தைப் பெற்றெடுப்பது போல. மிக கடினமான ஒன்று. பல கட்ட தடங்கல்களை தாண்டி தான் வர இயலும்.
சரி, விசா பற்றி பார்த்தாச்சு. இங்கே வேலைபார்க்குமிடம் எப்படி இருக்கும் என்று பார்ப்போம்.

காலை ஆறு மணி முதலே பேருந்து, ரயில், கப்பல் (Ferry), கார் என்று எல்லாமே பரபரப்பாக இயங்க தொடங்கிவிடும். காலை ஏழு மணி முதல் பத்து மணிவரை நெரிசலாக இருக்கும். பேருந்திலிருந்து இறங்கி பத்து நிமிடம் எனது அலுவலகத்துக்கு நடந்து செல்லும் வழியில் உலகையே பார்த்துவிடலாம். அமெரிக்கர்கள், இந்தியர்கள், சீன மக்கள், ஜப்பான், ஐரோப்பியர்கள் என்று உலக மக்கள் அனைவரும் சங்கமித்திருக்கும் இடம் தான் அமெரிக்கா, குறிப்பாக நியூயார்க், கலிபோர்னியா (இதுதான் நமக்கு தெரிந்த தெரியாத அனைத்து மென்பொருள் நிறுவனங்களின் பிறப்பிடம்), லாஸ் ஏஞ்சலஸ் போன்ற முக்கிய நகரங்கள். இங்கே தான் அனைத்து வித கம்பெனிக்களும் இருக்கும். இது தவிர இருக்கும் மற்ற மாநிலங்களில் குறிப்பாக ஒன்றிரண்டு பெரிய கம்பனிகள் இருக்கும்.

நம் ஊரில் கழுத்தில் ஒரு கயிறில் நமது அடையாள அட்டையை நாள் முழுதும் தொங்க விட்டிருக்க வேண்டும், சிலர் இடுப்பில் தொங்க விட்டிருப்பார், இங்கே அது தேவை இல்லை. பாக்கெட்டினுள் வைத்திருந்தால் போதும், ஏனென்றால் அலுவலக அக்கதவுகள் திறக்க அந்த அடையாள அட்டையை பயன் படுத்த வேண்டும். இந்தியாவில் இருக்கும் மேனேஜர் போல இந்த நாட்டு மேனேஜர் ஒருவர் அலுவலகம் நுழைந்தவுடன் கடிகாரத்தை பார்ப்பதோ, ஏன் லேட்டு என்பது போன்ற கேள்விகளை கேட்கமாட்டார்கள். அவர் வேலையை அவர் பார்த்துக்கொண்டிருப்பார், நாமும் நம் வேலையை ஒழுங்காக பார்க்க வேண்டும், அவ்வளவு தான்.

நம் ஊரில் இருக்கும் கம்பெனிகளில் பொதுவாக காலை அலுவலகம் சென்ற உடன் பையை வைத்துவிட்டு ஒரு மணிநேரம் டிபன் சாப்பிட செல்வது, பின் இருப்பிடம் வந்து கணினியில் செய்தி படிப்பது, பெயருக்கு ஒரு மின்னஞ்சல் அனுப்பிவிட்டு, மீட்டிங் என்று சொல்லி ஒரு தொலைபேசி அழைப்பில் சேர்ந்து அதை muteஇல் போட்டுவிட்டு முகநூலை நோண்டுவது, மதியம் ஒரு மணிநேரம் உணவு விடுப்பு எடுப்பது, பின்னர் ஒப்புக்கு ஒரு மணி நேரம் வேலை பார்த்துவிட்டு மீண்டும் டீ பிரேக் என்று ஒரு அரை மணிநேரம் வெளியில் சென்று விட்டு வந்து அப்போது தான் வேலைக்கு வந்தது போல சில நேரம் வேலை பார்த்துவிட்டு எதற்கு உட்கார்ந்திருக்கிறோம் என்றே தெரியாமல் பெரும்பாலானோர் வேண்டுமென்றே ஏழு மணி வரை உட்கார்ந்துவிட்டு மேனேஜரிடம் நல்ல பெயர் எடுப்பதாக நினைத்து லேட்டாக வீட்டிற்கு செல்வது. அந்த மேனேஜரும் எதற்கு உட்கார்ந்திருக்கிறோம் என்று தெரியாமல் உட்கார்ந்து client இடம் நல்ல பெயர் வாங்குவதாக நினைத்துக்கொள்வார். உன்னால நான் கெட்டேன், என்னால நீ கெட்ட என்று இவனால் அவன் லேட்டா வீட்டுக்கு போவான் அவனால இவன் லேட்டா வீட்டுக்கு போவான். (முட்டா பசங்க!)

பி.கு: சரி நீயும் அந்த கும்பல்ல ஒன்னு தான என்று உங்களுக்கு தோணலாம், மேற் கூறியவை  பொதுவாக பெரும்பாலானோர் பின்பற்றுவது. எனது மானேஜர் மும்பையிலும் நான் பெங்களுருவில் இருந்தமையால் நானே ராஜ நானே மந்திரி!

சரி, இங்கே எப்படி என்று பார்ப்போம். இங்கே பல நாட்டினர் பல ஆண்டுகளாக வேலை பார்ப்பதால் வேலை செய்யுமிடத்தில் அனைத்து நாட்டினரும் கலந்திருப்பர். அமெரிக்க நபர் மானேஜராக இருந்தால் எந்த தொல்லையும் இருக்காது. தாம் நம்மிடம் அவர் எதிர்பார்ப்பது நமது வேலையை, அந்தந்த வேலை குறிப்பிட்ட நேரத்தில் முடிய வேண்டும். எந்த நேரத்துக்கு வருகிறோம் எந்த நேரத்துக்கு செல்கிறோம் போன்றவற்றில் பெரிதாக கவனம் செலுத்த மாட்டார்கள், அதே போல யாரும் அனாவசியமாக தாமதமாக வருவதோ சீக்கிரமாக செல்வது போன்றவையும் செய்ய மாட்டார்கள். ஒன்பது மணிக்கு வந்து டான் என்று ஐந்து மணிக்கு கிளம்பிவிடலாம், இன்னும் சொல்ல போனால் நான்கு ஐம்பத்தி எட்டுக்கு பிசியாக பார்த்த ஒருவரை ஐந்து மணிக்கு பார்க்க முடியாது, அரை குறையாக கிளம்ப மாட்டார்கள், ஆனால் அதற்கு ஏற்றார் போல வேலையை திட்டமிட்டு முடித்துவிட்டு செல்வர். சரியான நேரத்துக்கு நம் ஊரில் கிளம்பினாள் ஏதோ தவறியழைத்தது போல பார்ப்பார், ஆனால் இங்கே அப்படி இல்லை. இந்த குழாயடியில் வம்பு பேசுவது போன்ற செயலிலெல்லாம் யாரும் ஈடு படமாட்டார்கள், அவர்கள் உண்டு அவர்கள் வேலை உண்டு என்று போய்க்கொண்டே இருப்பார்கள்.

உடன் பணிபுரியும் ரஷ்ய, சீன, அமெரிக்க நண்பர்கள்.

ஆனால்.... ஹ்ம்ம் ஆனால்... இதே இந்த அமெரிக்கர்களுக்கு பதிலாக ஒரு இந்தியரே மானேஜராக வந்துவிட்டால் அங்கே  வலி தான். அணைத்து இந்திய மேனேஜரும் அப்படி என்று சொல்லி விடமுடியாது, இங்கேயே பிறந்து வளைந்த இந்திய வம்சாவெளியை சேர்ந்த அமெரிக்கராகட்டும், அல்லது பள்ளி, கல்லூரி சமயத்தில் இங்கே வந்து பின் பல ஆண்டுகள் இங்கேயே அனுபவம் பெற்று மானேஜராக ஆனா நபர்கள் அமெரிக்கர்களை போல தான் சிந்திப்பர், நடந்துக்கொள்வர். ஆனால் நம் நாட்டிலிருந்து ஒரு நாற்பது வயதுக்கு மேல் அல்லது நம் ஊர் அலுவலக கலாச்சாரத்திலேயே  நபர் மானேஜராக வாய்த்தால் அவ்வளவுதான். அமெரிக்கா வந்தது போலவே இருக்காது. இது போன்ற சில இந்திய மேனேஜர்களால் அமெரிக்கர்களும் கூட இந்தியர்கள் கண்டா நேரத்திலெல்லாம் வேலை செய்வதால் அவர்களும் அபப்டி செய்யவில்லை என்றால் அவர்களுடைய வேலை போய்விடுமோ என்ற அச்சத்தில் அவர்களும் தாமதமாக செல்வது மற்றும் வீட்டிற்கு சென்ற பின்னரும் வேலை செய்ய வேண்டி இருக்கிறது என்று புலம்புவதாக வேறு மாநிலங்களில் வேலை செய்யும் எனது நண்பர்கள் பிரவீன் மற்றும் கெளதம் சொல்ல கேட்டு அமெரிக்கர்களின் மேல் பரிதாபம் தான் வந்தது.

இங்கே பெரும்பாலானோர் எவ்வளவு பெரிய பதவியிலிருந்தாலும் அலுவலகத்தில் அனைவரிடமும் சரிசமமாக பழகுவர். யார் எந்த பதவியிலிருக்கிறார் என்று பாராமல் அனைவரிடமும் சகஜமாக பேசி பழகுவார்கள். நான் வேலை பார்க்குமிடத்தில் எங்கள் கம்பெனி Vice President மற்றும்  எங்கள் அலுவலகம் சுத்தம் செய்யும் நபர் இருவரும் தாங்கள் அந்த வார இறுதியில் என்ன செய்யப்போகிறார்கள் என்பது பற்றி சாதாரணமாக பேசிக்கொண்டிருந்தனர். இதே நம் ஊரில் பெரும்பாலான கம்பெனிகளில் நம் மேனேஜருக்கு அடுத்த இடத்தில் இருப்பவரே நம்மிடம் பேச மாட்டார்கள்.

அதே போல பல கம்பெனிகளின் முதலாளிகள் கூட நியூயார்க்கில் பேருந்து, ரயில் என்று பொது வாகனங்களில் தான் பெரும்பாலும் பயணிப்பர். சாலையோரம் இருக்கும் food cart மற்றும் பொதுவான உணவகங்களில் மதிய உணவுக்கு செல்வர்.

இது தவிர அமெரிக்காவில் வேலை செய்பவர், அதாவது எந்த வேலை செய்பவரானாலும் அதை பெருமையாக தான் செய்கிறார்கள். காபி கடையில் வேலை பார்ப்பவராகட்டும், துணிக்கடையில் வேலை பார்ப்பவராகட்டும், ரோட்டில் பேப்பர் விற்பவராகட்டும், காவலராகட்டும், தீ அணைப்பு வீரராகட்டும், விவசாயியாகட்டும் (சும்மா சொல்ல வேண்டுமே என்று சொல்லவில்லை, சில உழவர்களிடம் பேருந்தில் பேசியிருக்கிறேன்), சாலையை சுத்தம் செய்பவராகட்டும், பேருந்து ஓட்டுநராகட்டும் கொஞ்சம் கூட முகம் சுளிக்காமல் தங்கள் வேலையை செய்வர்.

சாலையை சுத்தம் செய்பவராகட்டும், பேருந்து நிலையங்களில் கழிப்பறையை சுத்தம் செய்பபவராகட்டும் அவர்களுக்கென்று கண்ணியமான சீருடை கொடுக்கப்பட்டிருக்கும், எல்லோருமே ஷூ தான் போட்டுக்கொண்டிருப்பர். கையில் gloves, சாலையில் வேலை செய்பவர்கள் reflector அணிந்திருப்பார். இப்படி அவர்களை மரியாதையாக அவர்களின் பணியாளர்கள் நடத்துகிறார்கள், அவர்களின் சம்பளம் அவர்களின் ஆடைகளில் பிரதிபலிக்காது.

படம்: நானே தான்! உங்களை ஒரு போட்டோ எடுத்துக்கட்டுமா என்றேன், தாராளமாக என்றார்.

இதோ இந்த படத்தில் இருப்பவர் ஸ்டீவ் மேக்கயா, இவர் சாலையில் செய்தித்தாள் விற்பவர் என்றால் நம்ப முடிகிறதா? இவரை கடந்து தான் தினமும் எனது அலுவலகம் செல்வேன், இருவரும் காலை வணக்கம் பரிமாறிக்கொள்வோம். ஒரு நாள் கூட அவர் முகம் சுளித்து நான் கண்டதில்லை. இவர் போலியோவால் பாதிக்கப்பட்டவர் என்றோ, செய்தித்தாள் விற்பவர் என்றோ அவர் முகம் ஒருநாளும் வெளிப்படுத்தியதில்லை, கம்பீரமாக தனது சக்கர நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருப்பார். மழையிலும் அதே கம்பீரத்துடன் உட்கார்ந்திருந்தது சென்ற வாரம் கூட கண்டேன். உலகின் மிக stylish ஆனா பேப்பர் விற்பவர் என்றுகூட இவரை கூறலாம். இவரைப் பற்றிய செய்தி ஒன்று தி நியூயார்க் டைம்ஸ் பத்திரிகையில் கூட வந்திருக்கிறது.

அதே போல முடி திருத்தும் இடத்திலாகட்டும், துணிக்கடையிலாகட்டும் ஏதேனும் வாங்கும் போது நாம் வாங்கும் விலையை விட குறைவாக வாங்குவதற்கான கூப்பன், அல்லது தள்ளுபடிக்கான வேறு வகைகள் இருந்தால் பல தடவை அவர்களே எனக்கு சொல்லியிருக்கிறார்கள், அதற்கு பதில் அது வாங்கிக்கொள்ளுங்கள், ஒரு நிமிடம் இருங்கள் வருகிறேன் என்று நான் கேமரா வாங்க சென்ற போது ஒரு ஊழியர் சொன்னார் - இந்த காமெரா அடுத்த வாரம் தள்ளுபடி விலையில் விற்கப் பட இருக்கிறது, நீங்கள் அடுத்த வாரம் வாங்கினால் பணம் சேமிக்கலாம் என்று. எனக்கு அப்படி ஒரு ஆச்சர்யம்!

நம் நாட்டில் துணிக்கடையில் வேலை பார்க்கும் பக்கத்து தெரு பையன் தானே கடைக்கு முதலாளி என்று நினைத்துக்கொண்டு அதெல்லாம் முடியாது என்று கறாராக பல முறை நடந்துக்கொண்டது உண்டு. ஆனால் இங்கோ, முதலாளியும் கூட தன்னை தொழிலாளியாக தான் நடத்திக்கொள்கின்றனர். இதற்கு இலான் முஸ்க் (Elon Musk) என்பவரே மிக முக்கிய கண்கூடான எடுத்துக்காட்டு. Elon Musk என்பவர் இக்கால இளைஞர்கள் (நான் உட்பட) ஹீரோவாக பார்க்கப்படும் ஒரு நபர். தமது சிறு வயது முதலே பல கண்டுபிடிப்புகளை நிகழ்த்தி இப்போது எலக்ட்ரிக் கார்களுக்கு புத்துணர்ச்சியுடன் புதுப்பொலிவு கொடுத்து உலகில் உள்ள அனைத்து பெரும் கார் நிறுவனங்களும் இவர் ஒருவராலேயே அவர்களும் மின்சாரத்தால் இயங்கும் கார்களை தயாரிக்க ஆரமித்துள்ளனர். அபப்டி பட்ட ஓவர் கடந்த சில மாதங்களாக தமது நிறுவன தயாரிப்பில் சற்று பின்தங்கியது மற்றும் இயந்திரங்களில் கோளாறு ஏற்பட்ட சமயத்தில் மற்ற தொழிலாளர்களுடன் தாமும் கம்பெனியிலேயே சில வாரங்களாக தங்கி வேலை செய்து இப்போது பழைய படி விறுவிறுப்பாக இயங்க தொடங்கியுள்ளது Tesla நிறுவனம்.

இப்படி வேலை செய்யுமிடத்தில் அறிவுக்கும், திறமைக்கு மதிப்பளிப்பது, பதவி பாராமல் அனைவரிடமும் சமமாக நடந்துக்கொள்வது, work life balance என்று தனி நபரின் தனிப்பட்ட குடும்ப வாழ்க்கையை மதித்து வேண்டிய சமயத்தில் வீட்டிலிருந்து வேலை செய்ய அனுமதிப்பது என்று வேறு நாட்டவர் என்று ஒதுக்காமல் நம்மையும் அவர்களுள் ஒருவராகவே மதித்து நமக்கும் முக்கியத்துவம் கொடுத்து தாமும் முன்னேறுவதால் தான் ஒவ்வொருவரும் அமெரிக்காவுக்கு வந்து வேலை பார்க்க துடிக்கின்றனர்.

பி.கு: ஏதோ எழுத மறந்தது போல தோணுகிறது... நாளை இரவு மீண்டும் இந்த அத்தியாயத்தில் சில கூடுதல் தகவல் எலினாலும் எழுதுவேன். சமயம் கிடைத்தால் இரண்டு நாள் கழித்து ஒரு முறை படிக்கவும். கூடுதல் தகவலை நீல நிறத்தில் எழுதுகிறேன், அதனால் முழுதையும் படித்து தங்கள் நேரத்தை வீணடிக்க விரும்பவில்லை.

அடுத்த அத்தியாயம் விரைவில்...

மேலும் ஐந்து அத்தியாயங்களுடன் இதுதாங்க அமெரிக்கா தொடர் முற்றுபெரும்.

பி.கு: கருத்துக்களத்தின் எண்பத்தியொரு பதிவுகளில் முதல்முறையாக பின்குறிப்பு சில இடங்களில் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. (பி.கூவுக்கே பி.குவா என்கிறீர்களா!) 

Blogger Widget